... ta naprawdę zasługuje na to miano! Dlaczego?
Zacznijmy od tego, że trwała 5 lat (1931-1936). Przez ten czas Kazimierz Nowak przejechał kontynent z północy na południe i z powrotem. Jechał rowerem, na koniu, na wielbłądzie, szedł pieszo, płynął łodzią – po prostu poruszał się czym mógł. Dziś kiedy tzw. backpackersi, podróżując czym się da, to nic dziwnego. Ale w czasach, kiedy biali ludzie przemierzali Afrykę w komfortowych warunkach (samochodami, dobrze zaopatrzonymi karawanami) pan Kazimierz był ewenementem. Budził zdumienie wśród władz kolonialnych i tubylców. Ale ta jego nietypowa podróż, oprócz pobłażliwych uśmiechów, zjednywała mu też sympatię i pomoc. Determinacja z jaką realizował swoje marzenie pomimo braku środków, nękających go chorób, a czasem też przykrych niespodzianek, jest naprawdę godna podziwu. I inspirująca!
Ile z Afryki widzianej oczami Kazimierza Nowaka jeszcze pozostało? Od tamtego czasu zmieniły się przecież nie tylko nazwy i granice państw. Czy warto czytać zatem stare wspomnienia z podróży, zamiast studiować nowsze przewodniki? Warto. Zapiski pana Kazimierza to nie tylko opis jego przygód, ludzi, z którymi się spotykał, ale także obraz pewnego systemu wartości, któremu hołdował. Jego trzeźwy stosunek do kolonializmu, do odmienności kulturowej cywilizacji europejskiej i afrykańskiej, uderza swoją aktualnością. A wszystko to napisane pięknym językiem. Prostym, ale bardzo plastycznym. Czuć w nim nieogarnioną przestrzeń Afryki, słychać nocne życie buszu i zmaganie autora z własnymi słabościami.
Polecamy!
Blisko natury
